از بدونِ عنوان ترین های این وب × برگی از دفترچه ی خاطرات By : ME ~ To : U

میدونی ؟من ، همیشه بی مقدمه بودنو دوست داشتم!مقدمه چینی ، همیشه خیلی وقت می بره ،با کلی کلمه های رسمی و یه عالمه حرف و تاریخ وامضا کنارش یا شاید یه مهر رسمی قرمز کنار اون نامه وتازه ، بدون پرِ سفید ! چون به هر حال فیلم و دراما که نیس ،فوقش یه نامه ی اداری سیاه و سفید دیگه ستکه با یه پوزخند روونه ی سطل کاغذ باطله ها میشه بدون اینکه اون کلمه های تکراری تایپ شده ی غیر دست نویس حتییه بار هم خونده بشه . کلمات رو اعصابی نظیر "منطقی باش" !"فکر کن " "به صلاحته" ! و غیره و غیره .گفتم غیر دست نویس.اول اینکه خب . دست نویس تقرییا زیاد دارم ، منتها نه اونقدرا زیاد .چون همیشه عادت دارم قلمو خیلی محکم رو کاغذ فشار بدم ودست خطم زیادی پر رنگه . واسه همین یا خودکارا جوهر پس میدن، یا مدادا دستمو خیلی خسته میکنن . دوم اینکه ، اگر خطم خوب بود دست نویس می نوشتم . حیف که از نظر من خیلی خیلی بده((: به هر حال ،از همون روشی استفاده میکنم که بعد ها ازش به عنوان یه عادت تاریخی یاد میشه : تایپ کردن! . ولی خودمونیم ، فکر کن چقدر بهمون میخندن بعدا ! میگن اونا عادت داشتن دونه دونه حروف رو فشار بدن تا کنار هم بمونه ، به هم بچسبه و ازش یه کلمه ساخته بشه ، بعد با کلمه ها جمله ساخته بشه ، با جمله ها متن!من نمیدونم قراره به چی برسن که اینقدر مسخرمون میکنن ، ولی ولشون کن! یه هر حال تایپ کردن هنوز از مد نیوفتاده ((:پس منم همون کارو میکنم . دونه دونه کلیدا رو با انگشتام لمس میکنم و سعی میکنم ازشون کلمه بسازم . کلمه ها رو کنار هم میذارم تا ازشون جمله بسازم ، و با جمله هام ، هر چند بی ربط  سعی میکنم یه نامه بنویسم ، یه تکست ، یا یه متن .میتونی هر جوری دوست داری صداش کنی .کلمه هایی که محتویات روحمو خالی میکنن .بار سنگینمو از رو شونه هام بر میدارن و کمکم میکنن زیر آسمون نارنجی تنها قدم بردارم ،چون مطمئنم تنها نمی مونم . کمکم میکنن قدمامو سبک تر بردارم و به پاهام وزنه ی آهنی وصل نکنم ، چون خیلی جاها هست که باید برم ، و خیلی جاها مونده که باید بهشون برگردم .نغمه های آروم پرنده های شبنم دوست صبحو گوش بدم و به هر کسی که میگه آسمون ارغوانی نیست یه لبخند ملیح بزنم و بیخیالِ بیخیال،یه حبه قند دیگه بندازم تو قهوه م . به هر حال ، "هر کسی"که صبحِ اول صبح جای خوندن رومه کاغذاشو بو نمیکنه تا رایحه ی خشک و عجیب کاغذ ریه هاشو بسوزنه .! این وسط بوی جوهر که باهاش قاطی میشه ،یه حس غریب ایجاد میکنه ، یه حسِ بی ربطِ خیلی مرتبط .دارم راجب زندگی آرمانیم حرف میزنم ؟رایحه ی کاغذ رومه و قهوه ی سر میز صبح ؟نمیدونم . کی میدونه اصلا چی دلم میخواد ! مغزم پر از پادکست های کهنه و خاک خورده ست ،منتها بنظر نمیاد از هشتگ های ترند جهان عقب مونده باشم .حداقل این چیزیه که به نظر میاد و تو نگاه اول احساس میشه!میدونی چی میخوام بگم ؟ حس میشه ؟ارتباطِ بین بی ربط های خیلی مرتبط ؟حقیقت مثل خورشید میدرخشه.بهونه ای وجود نداره ،پس این یه بیانِ دیگه ایه از جمله ی " خیلی راحت تر از اینا ، میشه بی بهونه بود ! "یه نفر خیلی وقت پیشا بهم یاد داد برا چنین چیزایی ، دنبال بهونه نگردم ! .نیازی ندارم به دلیل ، تا وقتی میتونم بی پروا کلمه هامو پشت سر هم ردیف کنم و مطمئن باشم کسی ازم نمی پرسه چرا فکر میکنم آسمونو حتما یه روزی فول بنفش می بینم ومطمئن میشم کسی اعتراضی وارد نمیکنه .نهایتا ، اگه اعتراضی بود ، یه کلاه گیس کلاسیکِ سفید سرم میذارم و با همون کت ساتن برنزی رنگ از رو صندلی بلند میشمچکش چوبیمو می کوبم رو میز و بلند میگم :اعتراض وارده !!! هر چقدر دلتون میخواد اعتراض کنید!میتونید حرف دلتونو فریاد بزنید . نظم دادگاهم نمیخواد رعایت کنید.قانون مرده!!! بیدار شید !!!!! مرز ها رو رد کنید . فارغ از زبون و پوست و رنگ وتفاوت هایی که بین احساساتتون هست .تا میتونید حرفای کلیشه ای بزنید ، شعار بدید ، زندگی کنید ، اینجا کی به کیه؟کی میخواد ازتون بخواد از دوست داشتن اونایی که دوسشون دارید دست بکشید؟(: هوم؟میتونم دور دنیا سفر کنم و بعد از برگشتن هنوزم همینو بگم ! تا ثابت کنم قدرتِ بی پایان لیریک ها و تکست ها رو .اما تو باور داری مگه نه ؟(:منم باور دارم که بازم صداتو میشنوم .صدایی که اسممو صدا میزنه (=اون روز یه کلاه حصیری سرم گذاشتم و با چند شاخه گل آفتاب گردن و گونه های آفتاب سوخته برمیگردم سمتت!شک ندارم خودتی .!با عشق ، من !3 / 3 / 1399پی نوشت : نصفه شبه و بی خوابم .برات این نامه رو می نویسم .بیخیال و فارغ از فکر کردن به وضع میهن بلاگ.یا بلاتکلیفی در مورد برنامه امتحانی ای که معلوم نیست اصلا وجود داشته باشه یا نه!به هر حال ، نظر نمیشه داد ، باشه! پست که میشه گذاشت (:32 : 2 A.M